ଭୁବନେଶ୍ୱର,୦୩/୦୬: ୧୯୮୬ ମସିହା କଥା । ଘର ଛାଡି ଭୁବନେଶ୍ୱର ଆସିଲି । ବଡ଼ ଭାଇଙ୍କ ଘର ୟୁନିଟ୍‌-୬ ବନଦୁର୍ଗା ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ଗୋଟିଏ ସାଇକେଲ  ଦୋକାନ ଥାଏ । ସେଇଠି କାମ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲି ।  ଆଜି ବୟସ ମୋତେ ୬୦ବର୍ଷ ହେବ । ପିଲା ଦିନରୁ  ଏବେ ଯାଏ ଏଇଠି କାମ କରି ପରିବାର ଚଳାଉଛି । ଆଗରୁ ସାଇକେଲ ମରାମତି କରି ଏତେ ରୋଜଗାର  ହେଉଥିଲା ନକହିବା ଭଲ । ହେଲେ ଏବେ ସାଇକେଲ ଦୋକାନକୁ ନିର୍ଭର କରି ଘର ଚଳାଇବା ବହୁ କଷ୍ଟ । 

ପିଲା ଦିନେ ଏହି ସାଇକେଲ ଦୋକାନ(ମା  ବନଦୁର୍ଗା ରିପେୟାରିଂ ସପ୍‌)ରେ କାମ ଶିଖୁଥିଲି । ଏବେ ପିଲାଙ୍କୁ କାମ ଶିଖାଉଛି ବୋଲି କହିଥିଲେ ପ୍ରତାପ କୁମାର । ଭଦ୍ରକ ପାଳିଆ ଗାଜିପୁରରେ ପ୍ରତାପଙ୍କ  ଘର । ପିଲା ଦିନରୁ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ । ସେ କୁହନ୍ତି,  ସେତେବେଳେ ସାଇକେଲର ଆଦର ବହୁତ ଅଧିକ  ଥିଲା । ସାଇକେଲ ଚଳାଉଥିବା ଲୋକ ଧନୀ ବୋଲି  ଚିହ୍ନା ପଡ଼ୁଥିଲେ । ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଦିନ ୫ହଜାରୁ  ଅଧିକ ରୋଜଗାର ହୋଇଯାଉଥିଲା । ଧୀରେ ଧୀରେ ସାଇକେଲର ଆଦର କମିବାକୁ ଲାଗିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ  ସ୍ଥିତି ଏମିତି ଯେ କେବଳ ଛୋଟ ପିଲା ଏବଂ ସ୍କୁଲ  କଲେଜ ପିଲା ସାଇକେଲ ଚଳାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ସାଇକେଲ  ଖରାପ ହେଲେ ରିପେୟାରିଂ ପାଇଁ ଆଣୁଛନ୍ତି ।

୨୦୦୬ ମସିହାରେ ବଡ଼ ଭାଇ ଆରପାରିକୁ  ଚାଲିଗଲେ । ଭଉଣୀମାନେ କେହି ବାହା ହୋଇନଥିଲେ ।  ତାଙ୍କୁ ଭଲ ଜାଗାରେ ବାହାଘର କରାଇବା ଚିନ୍ତା ତା’ସାଙ୍ଗକୁ  ମୋ ଭାଇଙ୍କ ପରିବାରର ଦାୟିତ୍ୱ ମୋ ଉପରେ ଥିଲା ।  ଆଉ ସେହି ସମୟରେ ସାଇକେଲର ଚାହିଦା ଧୀରେ  ଧୀରେ କମିବାରେ ଲାଗିଥିଲା । ରୋଜଗାର ବି ଆଗ  ଅପେକ୍ଷା ବେଶି ହେଉନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଭଉଣୀମାନଙ୍କ  ବାହାଘର ତା’ସାଙ୍ଗକୁ ବଡ ଭାଇଙ୍କ ପିଲାଙ୍କୁ  ମଣିଷ କରବା ସବୁ ଏଇ ଦୋକାନରୁ କରିବାକୁ  ପଡ଼ିଲା । ଏବେ ମୋ ପରିବାରର ବୋଝ ବି ଏ  ଦୋକାନ ଉଠାଉଛି । ସାଇକେଲରୁ ଯାହା ଯେତିକି  ରୋଜଗାର ହେଉଛି ପରିବାର ଚଳୁଛି । ଏବେ ଦିନକୁ  ୫୦୦ ହେଲେ ହେଉଛି ନହେଲେ ନାହିଁ । ଏବେ ଯାହା  ସ୍ଥିତି ଏଥିରେ ଘର ଚଳିବା କଷ୍ଟକର ହୋଇପଡ଼ୁଛି ।